Jeśli ciekawią Was niepublikowane nigdzie wcześniej materiały z festiwalów, historia festiwalów i ich organizacja od zaplecza, polecamy kilka kultowych pełnometrażowych filmów, które przybliżą Wam działanie największych festiwalowych „ikon”:

Glastonbury The Movie in Flashback (2012)

Największa Glasto-zabawa, jakiej możesz doświadczyć, bez konieczności pakowania swojej pary kaloszy.

Stworzony z ponad stu godzin niepublikowanych wcześniej materiałów. Przenosi widzów do najlepszych old-schoolowych czasów Glastonbury. Jeśli wtedy odwiedziliście festiwal – znajdziecie się na filmie, jeśli nie – będziecie żałować, że Was tam nie było. „Must-see” dla wszystkich fanów festiwali. 

A Burning Dream (2014)

Czasami rozglądasz się dookoła i myślisz… Czy to się dzieje naprawdę? Czy to może dziać się naprawdę? 

O Burning Manie powiedziano, napisano i nakręcono już mnóstwo. Postanowiliśmy więc wyróżnić najświeższy film o festiwalu w Newadzie. A Burning Dream – osobista podróż reżysera i jednocześnie głównego bohatera filmu. Kiedy Massimiliano Davoli traci swojego najlepszego przyjaciela, wyrusza w świat w poszukiwaniu odpowiedzi. Ostatecznie trafia do miasta położonego na środku pustyni, zbudowanego przez kilkadziesiąt tysięcy osób…

Message To Love (1997)

Stworzyliśmy ten festiwal z ogromną miłością, dla Was dranie! Pracowaliśmy przez cały rok, dla Was świnie! Chcecie zburzyć nasze ściany i zniszczyć to wszystko? Do diabła z Wami!

Film niezbyt oszczędnie, czasem wręcz w sposób komiczny, przedstawia ogrom problemów związanych z Isle of Weight Festival odbywającym się w 1970 roku. Dokument pokazuje taranowanie bram, liczne ataki i wejścia publiczności na scenę oraz słynną podniosłą tyradę głownego promotora Rikkiego Farra w stronę festiwalowiczów. Ciakawostka: cytat, który widzicie powyżej oraz dwa inne krótkie wypowiedzi z filmu, zsamplował później zespół Oasis w kawałku „Fuckin’ in the Bushes”. Poza tym, film zawiera występy takich artystów jak: Jimmi Hendrix, Miles Davis, The Who, Jethuro Tull, Free czy też Leonard Cohen. 

Woodstock (1970)

Woodstock Generation
19**-20**
R.I.P. it up
Tear it up
Have a Ball

Tytuł, którego nie mogliśmy pominąć. Magazyn Entertainment Weekly okrzyknał film wzorcem dla dokumentów muzycznych i jednocześnie okreslił go jednym z najbardziej rozrywkowych dokumentów wszechczasów. Nie musimy wspominać o jego uniwersalnym przesłaniu, roli w społecznym przełomie kontrkulturowym, jego ogromnym sukcesie – komercyjnym i w recenzjach krytyków. To niezaprzeczalna ikona dokumentów o festiwalach. W 2014 roku wydana została kolejna reedycja filmu – Woodstock: 3 Days of Peace & Music – The Director’s Cut, 40th Anniversary Revisited.

https://www.youtube.com/watch?v=xn5pWd0vJeI

Montrey Pop (1968)

Wizja Pennebakera z imprezy w 1967 roku, odkryta w roku 1968, była pomocna w przekonaniu potencjalnych organizatorów i uczestników do tego, że muzyka jest najzdrowszym sposobem na skrystalizowanie energii kontrkultury, która wtedy wydawała się jednocześnie błogo nieunikniona i niebezpiecznie zyskująca na sile. 

Jeden z pierwszych festiwali rockowych o tak dużej skali, będący inspiracją dla kolejnych naśladowców (Woodstock). Uważa się, że to właśnie tam rozpoczął się społeczny fenomen tzw. Summer Of Love 1967 roku. To tam po raz pierwszy przed tak ogromną publicznością wystąpili i odnieśli ogromny sukces: Jimi Hendrix, The Who, Otis Redding czy Janis Joplin. Pokazy filmu Montrey Pop pomogły w spopularyzowaniu festiwali muzycznych w społeczeństwie i co najważniejsze, zainspirowały przedsiębiorców do organizowania coraz większej ich ilości w Stanach Zjednoczonych.

 Wattsax (1973)

Afroamerykańska odpowiedź na Woodstock.

Podczas gdy Montrey Pop uznany został za „biały” festiwal, Wattsax jest jego totalnym przeciwieństwem. Zorganizowany w siódmą rocznicę zamieszek na tle rasowym w Watts, festiwal gościł artystów bluesowych i gospel. Wattsax to szeroki obraz afroamerykańskiego społeczeństwa około 1972 roku (a dodatkowo rejestracja „funky chicken” wykonanego przez Rufusa Thomasa, którą zamieszczamy w filmie poniżej).